Recensie

Een vreemd maar teder geraas 1 Een vreemd maar teder geraas


Veel Zwitsers zijn er niet die tot het collectieve stripgeheugen zijn doorgedrongen. Er is natuurlijk Derib, die halverwege de jaren zestig naar het toenmalige Mekka van de negende kunst, Brussel, trok. Later ontfermde hij zich over Cosey. Het werk van beiden wordt vaak gekenmerkt door de poëzie van het bestaan van de individuele persoon te laten contrasteren met de hardheid van de maatschappij rond hen. Het leverde beiden prijzen op op de hoogmis van het Europese stripgebeuren te Angoulème.

Nog een prijswinnaar in Angoulème is Zep, die in 2004 de Grand Prix in ontvangst mocht nemen. Zijn meest bekende reeks is uiteraard Titeuf, maar vorig jaar bracht Daedalus ook Mannen onder elkaar in vertaling uit. Nu volgt dus Een vreemd maar teder geraas.

In dit album laat Zep ons kijken naar de maatschappij door de ogen van een vreemdeling. Beproefde recepten zoals een buitenaards wezen, iemand uit een totaal andere cultuur of een figuur die door één of ander teletijdmechanisme uit het verleden naar de 21e eeuw werd gekatapulteerd, worden evenwel vermeden.

De vreemdeling is William, die al 25 jaar als Kartuizer teruggetrokken en in stilte leeft in een klooster, zijn leven wijdend aan God en contemplatie. Wanneer zijn zeer welgestelde tante overlijdt dient William aanwezig te zijn bij de opening van het testament.

Gaandeweg leren we hoe het kwam dat William voor een spiritueel leven koos, terwijl zijn dominante tante zeer wereldlijke plannen had voor haar lievelingsneef. William herinnert zich elementen uit het verleden en leert opnieuw te praten en te interageren met zijn medemensen. Zo zijn er zijn neef en nicht, maar ook Mary, een jonge vrouw wiens gezondheid niet al te best is.

Zep gebruikt rake pennentrekken om tekeningen die volledig in balans zijn weer te geven. De soberheid wordt ondersteund door de kleuren. Elk plaatje kent maar 1 ondersteunende kleur, waarbij de schakeringen voor dieptes moeten zorgen. Details worden maar getekend wanneer ze functioneel zijn, zodat de aandacht steeds daar ligt waar de auteur die wil vasthouden.

In de 1e plaats is dat natuurlijk bij William. We krijgen een mooi beeld van wat hem dreef en hoe hij zijn kloosterbestaan ervaart. Maar hoe standvastig hij ook lijkt, "Geen geloof zonder twijfel", zoals hij het zelf formuleert.

Ook zijn neef en nicht lijken uit het leven gegrepen, en zelfs van de tante, die door flashbacks weer tot leven komt, kunnen we ons een goed beeld vormen, hoe zij bij William en haar kinderen een dominante impact op hun leven wou, en ook kreeg.

De belangrijkste gesprekspartner van William is echter Mary. Zij leert hem op een andere manier naar de wereld kijken, of beter dat er ook een andere manier is om naar de wereld te kijken. Er is dus niet enkel maar de weg van stilte, maar ook een geraas. Vreemd, en teder.

Prachtwerk!



Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.