Recensie

De schaduwen van de Sierra Madre 1 Niña bronca


De schaduwen van de Sierra Madre verscheen twee jaar geleden al bij Dark Dragon Books. Toen was dit in een hardcover jasje, nu wordt het drieluik ook in een softcover jasje uitgebracht.
Met zo’n reeksnaam moeten we wel met een western te maken hebben, al is het wel een beetje een atypische western: het verhaal speelt zich af in Mexico na de eerste wereldoorlog.
Van Philippe Nihoul werd eerder al een verhaal uit de serie bloedkoninginnen vertaald : Tseu Hi, de drakenvrouw. Hij schotelt ons een held voor met een grote hoek af : Moroni Fenn is zwaar getraumatiseerd uit de Eerste Wereldoorlog teruggekomen naar zijn mormoonse thuis, maar door het trauma is hij zwaar aan de drank en nogal gewelddadig. Daarom sturen de leiders van de mormonen hem richting Mexico om daar de veiligheid te gaan garanderen van een mormoonse nederzetting.
Voor Moroni zijn eindbestemming bereikt slaapt hij nog eenmaal in een cantina en maakt er kennis met Lupe, de knappe eigenares. Moroni wil zich nog eenmaal laten vollopen vooraleer aan zijn taak te beginnen. Zijn rechtvaardigheidsgevoel haalt het echter als hij hoort over “la niña bronca”, een ontvoerd indiaans meisje dat moet dansen om de mensen te ontspannen. Via een drankwedstrijd wint hij het eigendom over het meisje van Montejo. Als het ook nog goed blijkt te klikken met Lupe is hij in een ruk een vrouw en dochter rijker. Lupes oom Merejildo, die voor velen als een zonderling wordt beschouwd ontdekt dat het meisje een apache is en vertrouwt het meisje niet, hij denkt dat andere stamleden haar zullen komen zoeken en daarbij dood en verderf zullen zaaien!
Enkele jaren later is het gezin volledig gesetteld, Moroni is sheriff, Lupe is zwanger en Merejildo’s waarschuwen zijn dode letter gebleken. Maar dan sluipt er ’s nachts iemand rond het huis, is Montejo terug of blijken het toch geen loze woorden te zijn geweest van Merejildo?
De tekeningen zijn van Daniel Brecht, we kennen hem al van andere vertaalde westerns zoals “Death Mountains” en “Stagecoach”. . Hoewel hij Giraud tot zijn grote voorbeeld rekent, is zijn stijl eerder die van Taymans in de reeks Caroline Baldwin, hoewel Brechts lijnen wat minder dik zijn aangezet. Hij kiest voor een sober kleurenpallet,



Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.