Recensie

Black Beard 2 Mijn dood is zoet


Piratenstrips krijgen van mijn altijd wat extra aandacht, als Jean-Yves Delitte, toch wel een specialist van maritieme strips dan meldt dat hij een tweeluik maakt over een legendarische piraat is mijn aandacht dan ook meteen getrokken.

Delitte heeft zijn carrière een aantal jaren geleden een belangrijke wending gegeven, vanaf toen maakte hij alleen nog maar strips waarin schepen een prominente rol spelen. Eerst was er de piratenreeks “Black Crow”. Daarna maakte hij in een soort spin-off losstaande verhalen over legendarische schepen onder de reeks naam “Black Crow vertelt” . Hij stond ook aan de wieg van een maritieme collectie bij Glénat waarin in losse verhalen steeds een belangrijke zeeslag de centraal staat. Voor elk deel staat hij in voor het scenario, maar de tekeningen laat hij soms ook over aan andere tekenaars, om de consistentie van die reeks te bewaren zorgt hij wel altijd voor de cover.

Maar naast deze collectie had Delitte dus nog wat tijd over om het verhaal van Edward Teach, beter bekend als Black Beard te vertellen. Het leven van een bekend iemand verstrippen heeft echter één groot nadeel : ihet verhaal en zeker het einde zijn al op voorhand bekend. Het wordt dan ook moeilijker als auteur om je lezer te verrassen. Delitte probeert dit op te vangen door enkele bekende tijdgenoten in beeld te laten passeren, maar vooral door een andere verhaal structuur te hanteren: hij laat Daniel Defoe, de auteur van Robinson Crusoe, een gevangene interviewen die nog met Black Beard heeft gevaren, zo herbeleven we de laatste jaren van het leven van Edward Teach vanaf de eerste rij.

Zoals we ondertussen al van Delitte gewoon zijn, zijn de tekeningen van de zeilschepen tot in de puntjes uitgewerkt, hij weet ons nog altijd te verbazen met paginagrote tekeningen. Maar hij blijft het moeilijk hebben om verschillende mensen te tekenen. Het is niet dat zijn mensen anatomisch niet correct zijn, of houterig bewegen, het is vooral in de gezichten dat Delitte zijn beperkingen heeft, net zoals wel meer andere tekenaars heeft hij het moeilijk om verschillende personages te tekenen, waardoor het moeilijk is om sommige personages van elkaar te onderscheiden. Delitte speelt dit echter voor dit verhaal uit in zijn voordeel, want daardoor is het moeilijk om de gevangene te identificeren waardoor er toch nog wat mysterie over het verhaal blijft hangen.

Al bij al is dit toch nog een leuk tweeluik geworden, maar werken met fictieve personages geeft de auteur toch meer vrijheid om een verhaal echt naar zijn hand te zetten. Nu geef je geen donder om de piraat Black Beard, een fictieve piraat zoals oude getrouwe Roodbaard laat je veel meer meeleven en laat je weer terug dromen naar je jeugd toen je in de tuin je eigen piratenboot maakte en op zoek ging naar schatten op de zeven wereldzeeën!



Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.