Recensie

Jeremiah 29 Poesje is dood


Ik kan me nog goed herinneren dat ik het eerste album van Jeremiah las. “De Nacht Van De Roofvogels” was een openbaring voor mij. Hermann had natuurlijk al succes met Bernard Prince en de western Commanche, maar dit was nog van een ander kaliber. Hij schreef nu zelf zijn scenario’s (Greg was zijn vaste scenarist) en dat leidde tot een heel ander album. Als schrijver maakte hij niet alleen tekst, maar wist hij het verhaal ook visueel te vertellen. Nu lijkt dat normaal, maar toen was het de tijd van Blueberry, Buck Danny en andere Michel Vaillants waarin de figuren bijna verdrukt werden door de tekstballonnen.

Hermann bracht de beweging en het filmisch gevoel in de Europese strip. Hij wist als geen ander een vechtpartij of een shoot-out in beeld te brengen. Maar soms waren het ook bijna paginagrote sfeerbeelden die je verbluft deden kijken. Hij had al snel navolging, zoals bijvoorbeeld Durango van Swolfs, maar Hermann bleef de meester van de actiestrip.

Ook verhaaltechnisch wist Hermann te imponeren. Vanaf het eerste album was duidelijk dat hij inderdaad zonder scenarist verder kon. Het was een subliem idee om de naïeve Jeremiah te koppelen met de cynische revolverheld Kurdy. Ik ga er maar van uit dat ze twee kanten van Hermann’s persoonlijkheid belichamen: de scoutsjongen die rechtvaardigheid en eerlijkheid wil in de wereld, en de gedesillusioneerde man die dat onrealistisch vindt en het wapen op de heup draagt.

Wat deze reeks zo heerlijk maakt, en tevens uitzonderlijk, is dat ze mee evolueert in de tijd. De beide protagonisten zijn naar elkaar toegegroeid. Jeremiah zal in dit boek zijn vuisten gebruiken om een conflict op te lossen. Kurdy laat een glas bier over zijn kop gieten, maar besluit wijselijk (want te dronken) weg te gaan. Het was twintig albums geleden niet waar geweest. Op die manier blijven de hoofdpersonages boeien. Niet de nevenpersonages zijn het belangrijkste of het interessants (zoals in zoveel andere strips), maar wel Jeremiah en Kurdy die nu al 29 albums lang een groot lezerspubliek weten te bekoren.

Maar ook op tekengebied blijft Hermann niet op zijn lauweren rusten. Steeds probeert hij wel nieuwe dingen of verandert hij van techniek. Zo schildert hij de laatste albums rechtstreeks in op de originelen. Ik vind het boeiend en kan alleen maar aanmoedigen dat een tekenaar blijft experimenteren. Maar het gevolg is natuurlijk dat het mee kan zitten maar ook tegen. In dit album, “Poesje Is Dood”, heeft het wisselend succes. Vooral de lucht op de achtergrond lijkt niet te lukken. Op de cover valt het nog mee, maar die techniek wordt ook binnenin gebruikt op kleinere plaatjes en daar lijkt het wel tweederangs schilderwerk. Zijn nachtelijk scènes zijn dan weer van een ongelooflijk topniveau. Hoe het met zwart, grijs en wat licht van een sigaret of koplamp de sfeer weet op te roepen, is ongeëvenaard. Onevenwichtig dus, maar wel boeiend.

Het verhaal van dit album 29 is ook wel meeslepend, maar kan moeilijk verrassend worden genoemd. Hermann heeft ervaring genoeg om de lezer mee te trekken in een verhaal, maar de inspiratie was blijkbaar toch ver te zoeken. Onze twee helden zijn op bezoek bij Lena, de vroegere vlam van Jeremiah. Hermann heeft het blijkbaar niet zo begrepen op tuinkabouters, klagende moeders, vaders met een bierbuik en verwende, chipsetende kinderen en dat laat hij duidelijk merken in deze strip. Gewoonlijk is het Kurdy die hun in moeilijkheden brengt, maar, tijden veranderen, deze keer is het Jeremiah die de confrontatie aangaat met het zoontje van de plaatselijke mijnbeheerder. Een psychopathisch, verwend rijkeluiszoontje zoals we er al zoveel zijn tegengekomen. In fictie dan natuurlijk, hopelijk voor u niet in het echte leven. Jeremiah lijkt in dit album wel depressief en loopt precies rond met een doodswens. Zijn tegenstander is echter een eendimensionale schurk en dat zijn we toch niet gewoon van Hermann. Dus ook hier een wisselende balans, maar het blijft wel boeien door de karakterontwikkeling van het hoofdpersonage.

Het kind van Lena loopt de hele tijd met een katje rond. Hij wordt gewaarschuwd dat hij het niet rond de nek mag vastpakken, maar helaas, op het einde van het album, gaat het poesje dood. Leuk voor de titel, maar de symboolwaarde ontgaat me totaal. Een metafoor voor de onschuld van de jeugd die vermoord wordt? Het zou kunnen. Als iemand een idee heeft, laat maar weten.

Hermann Huppen wordt binnenkort 72. Op de tweede bladzijde van de strip worden al zijn werken opgelijst. Indrukwekkend, ze hebben er heel het blad voor nodig! Blijkbaar heeft deze workaholic zich niet veel rust gegund en pensioen zit er blijkbaar ook niet in voor hem. Hopelijk is hij nog een lang leven beschoren zodat we kunnen blijven genieten van zijn helden.

Ps: Een beetje onderzoek op het internet met de Franse titel, gaf een mogelijke verklaring. Dit vond ik terug: Een dramatische zin uit het toneelstuk van Molière "L'école des femmes' In het toneelstuk voedt Arnolphe Agnès als onwetend meisje op, in de bedoeling om haar als onnozele vrouw te kunnen huwen. Hij vraagt haar wat voor spannende dingen ze heeft meegemaakt in de tijd dat hij op reis was. Ze antwoordt dan onder andere: le petit chat est mort.
Nu wordt het wel begrijpelijk (Lena is de wat onnozele, getrouwde vrouw die doodsangsten uitstaat, haar zoontje merkt hier niets van en het ergste voor hem is de dood van de kat), maar voor ons Nederlandstaligen is dat wel ver zoeken natuurlijk.



Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.