Recensie

Zestig lentes 1 Zestig lentes


60 worden... Veel mensen vinden dat allesbehalve leuk en Josy al zeker niet. Ze wordt dus zestig en haar 'kwartje' valt. De kaarsjes worden niet uitgeblazen tot verbijstering van de aanwezige familieleden. "Ik ga weg!" Ze vindt zich een slaaf van de sleur en geeft zichzelf een verjaardagscadeau. Maar kies je na 35 jaar huwelijk zomaar voor jezelf? Kiezen is verliezen. Met hun Volkswagen busje kiest ze voor de vrijheid. "Ik mag toch over mijn eigen leven beslissen? Ik voel me levend begraven in mijn huwelijk." Met een gsm op zak is het natuurlijk niet gemakkelijk om te verdwijnen. De kinderen - Martin en Stéphanie - bellen uiteraard meteen. De relatie van Josy met haar kinderen verdient zeker geen prijs. Eerst ontmoet ze Camélia. Die heeft een zoontje van acht maanden, Tom. Ze worden vriendinnen. De man van Camélia ging vreemd met de buurvrouw. Even later wordt Josy lid van de COH (Club van Ontsnapte Huissloven). Niet dat ze lesbisch is, maar daar wordt ze verliefd op Christine. Je kan haar zeker geen label geven. Maar gaat ze nu niet wat snel? En plots gaat ze ook roken... Hoort dat er nu echt bij? De heldere tekeningen zijn prachtig ingekleurd. Volgens Aimee De Jongh (De terugkeer van de wespendief, Reborn, Taxi) zelf komt er geen zwart in voor. Dit album zit in de collectie 'Vrije Vlucht'. Die naam is hier wel raak gekozen. Toen Aimée de vraag kreeg van Ingrid Chabbert om dit album te tekenen, heeft ze toch eerst nog 'Dagen van Zand' gemaakt. Dan was er toch een buffer voor 'Bloesems in de herfst'. Het thema is immers toch wel wat vergelijkbaar (liefde op leeftijd). Josy Bertille is in het begin een beetje onsympathiek, vindt Aimée. Maar... "She grows on you." Dat weet ik nog zo niet. Ik heb als man dit verhaal gelezen. Ik weet eigenlijk niet of dat wel mocht. Van de arme echtgenoot van Josy komen we bitter weinig te weten. Zelfs zijn naam niet. Die maar één klok hoort, hoort maar één toon. Een verhaal heeft twee kanten: de waarheid en de andere waarheid. Van Ingrid Chabbert kennen we enkel 'Wachten op Bojangles' (2019) getekend door Carole Maurel. Ze dansen op Nina Simone's 'Mr. Bojangles' (1971). Dat is nog eens een idee: lekker dansen met mijn vrouw! Zou het mogen?

Aimée de Jongh



Dit is een recensie van een gebruiker.