Recensie

Brigantus 1 Verbannen


Brigantus – Hermann – Yves H. - Deel 1 – Verbannen

Opnieuw presenteert het familiebedrijf Huppen een nieuw verhaal.

Dat Hermann van vele markten thuis is, weten we inmiddels. Van de post-apocalyptische periode naar het tijdperk van de Romeinen lijkt een kleine stap. En dus brengt de familie, in hun vertrouwde stijl, het verhaal van een underdog in het Romeinse leger in het jaar 84 na Christus.

Een Romeinse centurie is onderweg om versterking te bieden aan een fort in het Pictengebied, het gebied dat we tegenwoordig Schotland noemen. Dat de Picten het niet zien zitten dat die Romeinen hun voorraden komen plunderen, is duidelijk. En dus vallen ze aan, met hun blauw geschilderde gezichten. Ze hebben het voordeel op hun bekende terrein te opereren en het wordt een bloedbad. De Romeinse centurie wordt gedecimeerd. Meer nog, er blijven nog maar 5 soldaten over. In het groepje vinden we onder andere Aurelius, een groentje, en Melonius Brigantus, een wees die in het legioen werd opgekweekt tot oorlogsmachine. Hij wordt door de anderen 'de Pict' genoemd omdat hij als bastaard in het legioen kwam. Hoewel hij de anderen door zijn gestalte angst inboezemt, wordt hij steevast gepest.

Het groepje wordt aangevoerd door de optio Vigilius, die het duidelijk op Brigantus gemunt heeft. Wanneer het groentje toenadering zoekt tot Brigantus, wordt dit hem dan ook niet in dank afgenomen. Wanneer ze nogmaals overvallen worden door Picten, verweert Brigantus zich als een beest en slaan de andere legionairs op de vlucht. Twee ervan vinden we later terug in het fort, waar wat later ook Brigantus arriveert. Het moment voor Vigilius om met Brigantus af te rekenen.

Dit is een typisch H-verhaal. Veel bloed, veel geweld en weinig woorden. Een underdog, verraad en vleugje vriendschap. Met een typische inkleuring van contrasterende aquarellen van grijs en vooral veel rood van bloed en uniformen. En hier en daar een streepje blauw. Dat Hermann op zijn 85ste nog geen stramme vingers heeft, moge duidelijk zijn.

We zijn de stijl al zo gewend dat het misschien een beetje eentonig wordt. Die typische mottige tronies en ruwe personages. Zitten we nu bij Jeremiah, Schemerwoude of Duke??? Met de Huppens sta je nooit voor verrassingen.

Toch krijgen we er geen genoeg van. Ook het scenario blijft verrassen en dus kijken we graag uit naar het vervolg van dit tweeluik.



Pjotr. 02-2024



Dit is een recensie van een gebruiker.