Recensie

Orval 1 Deel één


Jean-Claude Servais is een naam die de oren doet spitsen: hij staat bekend als een van de meesters van de realistische tekenstijl, en een nieuwe boreling van hem wekt dan ook een zekere nieuwsgierigheid. De verhalen die Servais vertelt, durven nogal eens wat dunnetjes uit te vallen, maar met een titel als ‘Orval’ had de bierliefhebber in mij er alvast zin in.

Helaas valt in het eerste deel van dit historische tweeluik geen druppel trappist te bespeuren (dat schijnt een vrij recent gegeven). In de plaats daarvan krijgen we een geromantiseerde geschiedenis van het klooster van Orval, te beginnen in de vroege middeleeuwen, bij de heilige Benedictus lui-même. Via een paar tijdsprongen belanden we uiteindelijk in de achttiende eeuw, waar het fictieve leven van onder andere de devote Gauthier en de intens slechte Henri wat vlees aan het geschiedkundige relaas zou moeten geven. Het verhaal over een verloren vriendschap en een verlaten liefde blijkt evenwel een mager beestje, en hoe je als lezer geacht wordt ook maar enig medeleven te voelen met de eendimensionale karakters, is me een raadsel. Dit euvel alsnog rechtzetten in het tweede deel lijkt schier onmogelijk.
Om de teleurstelling compleet te maken, wil ik, met het risico me op het glibberige pad van smaken en kleuren te begeven, er nog aan toevoegen dat ook de tekeningen ditmaal niet kunnen overtuigen en eerder doen denken aan het soort illustraties die kinderbijbels uit gelukkig lang vervlogen tijden plachten op te smukken.

U had al begrepen dat ik in plaats van het tweede deel van deze Orval te kopen, mijn centen in het gelijknamige bier (op een terrasje, in de eerste lentezon) zal investeren. Ik heb nog wel iets in mijn kast liggen om daarbij te lezen.



Dit is een recensie van een gebruiker.