Recensie

Er was eens 'n voorbijganger... 4 De falangisten van de zwarte orde


Doelbewust wensen we niet uit te wijden over wat falangisten zijn, dat zou ons te ver leiden. Mensen die hier meer informatie over willen, kunnen altijd hier klikken.

“De Falangisten van de Zwarte Orde”, een verhaal over terrorismebestrijding, werd voor het eerst uitgebracht in 1979 en is het vierde deel in de reeks “Er was eens een Voorbijganger”. Het scenario is, net als in de drie vorige delen, van Pierre Christin, die vreesde dat deze strip een flop ging worden en funest voor zijn carrière. De tekeningen zijn door Enki Bilal op papier gezet. Het album laat ons proeven van één van de meest donkere periodes in de Spaanse geschiedenis en is 31 jaar na uitbrengen nog steeds brandend actueel, wat genoeg zegt over de evolutie van de mens en zijn omgeving. Het werd uiteindelijk een bestseller voor Christin en Bilal.

De start van het verhaal: de Falangisten van de Zwarte Orde, een fascistische terreurorganisatie, plegen een aanslag op een klein Baskisch dorp ergens aan de voet van de Sierra de San Just. Alle inwoners worden door deze groepering lafhartig vermoord. Journalist op leeftijd Pritchard, die vroeger tegen de fascisten opkwam – ja, ze zelfs bestreed – vraagt aan zijn ex-teamleden, ondertussen oorlogsveteranen, om terug bij elkaar te komen en deze terroristische beweging te bevechten en te vernietigen. Hun enige doel is niets ontziende wraak.

Het verhaal zorgt ervoor dat je het gevoel krijgt dat iedereen rondom jou een crimineel, zeg maar terrorist, kan zijn, wat je een beangstigend gevoel bezorgt. Maar zit men dan ver van de realiteit? Is terrorisme niet een deel van ons leven geworden? Als gebruikelijk zorgen de tekenaar en de scenarist door middel van hun dialogen en tekeningen dat dit gevoel nog versterkt wordt. Toch kan je er niet omheen dat de tekeningen met een zekere nostalgie op papier gezet werden. De personages zitten wel in een straks keurslijf en uitdrukkingen zijn weinig tot niet te vinden in het gelaat. De typische Bilal-figuren uit de beginfase van zijn carrière, dus. Ook de donkerte van de tekeningen zorgt ervoor dat het gevaar alom aanwezig lijkt. Op elk moment in het 84 pagina’s dikke epos, verwacht je dat de Falangisten onze “helden” zullen vernietigen, de “helden”, die zich constant afvragen of wat ze doen wel juist is. Die vragen hebben bij het bestrijden van geweld door geweld, daar lange gesprekken over hebben en het vaak niet met elkaar eens zijn. Zoals het in het echte leven dus ook gaat.

Bilal zelf over deze strip: "Ik werd opeens een realistische kunstenaar die zich dienstbaar moest opstellen ten opzichte van het scenario. Ik mocht geen enkele fout maken en concentreerde me alleen op het tekenen, bijna niet op het schrijven. Hoewel ik het niet het beste verhaal vind, is het wel een erg belangrijke ervaring geweest. Voor het eerst beperkten we ons ook niet tot een deel van Frankrijk, maar sneden we problemen aan die met elk land te maken hadden. Het was een goede voorbereiding voor ”De jacht”, waarin we weer niet-realistische elementen inbrachten en in zekere zin terugkeerden naar fantasy." (bron: Zozolala)

Conclusie: je moet deze strip minstens gelezen hebben. Je zou je beter eerst kort verdiepen in deze zwarte bladzijde van de Spaanse geschiedenis zodat je het verhaal ten volle begrijpt. Eigenlijk mag deze niet ontbreken in de betere stripcollectie, dit zonder belerend te willen zijn, natuurlijk.



Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.