Recensie

Donjon monsters 4 De Zwarte Heer


Het absurdist fantasy universum van Donjon heeft zich opnieuw vermenigvuldigd. In de recentste worp mogen we dat zelfs letterlijk nemen. “De Zwarte Heer” bericht over de avonturen, die we eerder konden vernemen in “Een kaart van groot belang”, eveneens verschenen in de Monsters subreeks. Dat album was op papier gezet door Arq-meester Andreas, wiens logica behoorlijk aansluit op de hersenspinsels van veelschrijver Trondheim en kompaan Sfar. De twee strips halen echter de boter bij “Armageddon”, nummer 103 uit de Avondschemer-hoofdreeks. In dat verhaal ontploft de planeet Terra Amata in rondzwevende eilandjes, wat een mooie metafoor kan zijn voor de belevenissen van de hoofdpersonages.

Elk van de drie bovenvermelde albums verhalen dus dezelfde gebeurtenissen, maar telkens door andere hoofdpersonages. Dat is een zelden geziene techniek in een langlopende reeks, een verrassing is het niet. Soms lijkt het alsof Trondheim in zijn eentje de huidige nouvelle BD in Frankrijk uit de grond heeft gestampt, waarin experiment het codewoord is.

Donjon begon als een persiflage op het toen aartspopulaire Lanfeust. Vandaag is de reeks vooral een parodie op zichzelf geworden en dat heeft de leeservaring helaas niet verbeterd. Waanzin moet steeds een zinnig referentiepunt hebben om te functioneren, net zoals wanhoop een vorm van hoop blijft. Meevoelen met de personages wordt moeilijk en het herhalen van de verhaallijn biedt veel mogelijkheden, die niet optimaal benut worden. Tekenaar Blanquet slaagt er niet in zijn stempel op dit verhaal te drukken. Wellicht was dit nooit de bedoeling. Nogmaals, het experiment van het scenario primeert en dat mag, maar na duizend-en-een spinoffs en subreeksen verliest zelfs de trouwste Trondheim-liefhebber het noorden.



Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.