Recensie

Legenden van Troy: De zoektocht van Alunys 1 Legenden van Troy: De zoektocht van Alunys


Arleston krijgt maar niet genoeg van zijn eigen creatie, en blijft ons bestoken met nieuwe avonturen op de wereld van Troy. Naast de hoofdreeksen over Lanfeust en de trollen blijft het universum van de legenden van Troy verder uitdijen.
Ditmaal is het een one-shot geworden over een mislukt experiment in het conservatorium van Eckmül. De wijze Alunys is tijdens zijn zoektocht naar de veertiende hoogste bezwering ergens in de fout gegaan. Door een magische ontploffing raakt een deel van het bewustzijn van Alunys verwisseld met dat van zijn kat Shëpah. Omdat dit niet zo handig is voor een wijze, moet hij weten waar er een fout in zijn redenering is geslopen, en moet hij zijn volledig bewustzijn terugkrijgen natuurlijk. Maar omdat het moeilijk communiceren is met een kat gaan ze op zoek naar de legendarische Krobatridenten, een diersoort die alle dieren kan verstaan en waardoor hij dus zowel zijn bewustzijn als de volledige formule weer zou moeten kunnen samenstellen. Op die expeditie wordt de wijze vergezeld van zijn poes, de omhooggevallen tovenaarsleering Kylapeth en Marikiri, een jonge knappe vrouw die de eerste vrouwelijke wijze wil worden in de geschiedenis van het conservatorium. De typische Arlestoningrediënten zijn weer aanwezig in dit verhaal: we hebben een bizar groepje dat op weg is om een queeste te vervullen. In het groepje heb je de broodnodige knappe deerne (een nieuwe Cixi?) en de man die denkt alles beter te weten en zich ook beter voelt dan de anderen (dat lijkt wel een nieuwe ridder Goudazuur). Natuurlijk komen ze de nodige problemen tegen zoals piraten, en dit alles is overgoten met die typische Arlestonhumor.

De tekeningen van Cartier vallen me een beetje tegen. Ook al tekent hij in een volledig andere stijl dan bij Kaput & Zösky, toch vind ik het niet zo geslaagd. Het is een beetje te karikaturaal. Net als Tarquin wil hij zijn tekeningen volpakken met details die het lezen aangenamer moeten maken, maar regelmatig krijg ik de indruk dat het allemaal losse onderdeeltjes zijn die geen geheel vormen, misschien komt dat door de dikkere inkting, waardoor je echt twee niveaus krijgt in je tekeningen alsof de voorste figuren op de getekende achtergrond zijn gekleefd.

Als toetje krijg je op het einde van het album een dagboekverslag in de stijl van "De aantekeningen van Darwin", maar dan in de versie van Kyslapeth, een van de twee studenten die mee is op expeditie.

Dit is een album voor de liefhebbers van Arleston en zijn werelden van Troy. Het is geen topper zoals zijn eerste reeksen, maar het leest wel lekker weg.



Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.