Recensie

Het jaar van de olifant INT 1 Jaren van de olifant


Een niet-lostelaten boek om los te kunnen laten.

Eigenlijk is het toch wel vreemd voor een stripland als België waar zoveel zelfmoorden gebeuren (6 tot 7 per dag), dat er zo weinig strips over het onderwerp worden gemaakt. Het is natuurlijk een heel moeilijk thema, zeker voor iemand die het niet van dichtbij heeft meegemaakt. Voor de anderen veronderstel ik dat het ontzettend zwaar is om hierover te praten, schrijven of tekenen. Alleen daarvoor al kunnen we alleen maar bewondering hebben voor Willy Linthout dat hij na de zelfdoding van zijn 21-jarige zoon de pen ter hand nam om aan zijn gevoelens een publieke uiting te geven. Maar heeft hij ook een goede strip gemaakt?

Jaren van de Olifant werd eerst uitgegeven in acht verschillende albums op het gebruikelijke stripformaat. Nu heb ik hier de bundeling in mijn handen die op boekformaat werd gedrukt. De bundeling is alvast een goed idee. De losstaande albums bestaan maar uit een twintigal platen waardoor het verhaal soms wat licht uitviel. Als je de hele bundeling ineens uitleest, ben je veel meer betrokken bij het verhaal en weet de strip je ook echt te raken en te ontroeren. Daarentegen staat dan weer dat de platen veel beter tot hun recht kwamen op groter formaat. In boekformaat lijken ze wat drukker te zijn, minder leeg, wat minder past bij het verhaal.

Willy Linthout heeft een fictief personage, Karel Germonprez, verzonnen van wie de zoon, Wannes, zelfmoord pleegt, maar je voelt doorheen de strip dat de emoties echt zijn. Karel wordt heen en weer geslingerd doorheen vele emoties als woede, onbegrip, verdriet, eenzaamheid. Ook wordt hij voortdurend geconfronteerd door de reacties van andere mensen die steeds ongepast lijken te zijn. Het voelt allemaal zo doorleefd aan dat je weet dat de auteur hier hart en ziel heeft ingestopt.

Het wonderlijke is dat deze succesauteur van de komische reeks Urbanus ook hier regelmatig humor in het verhaal sluist. Soms is het wrang, cynisch of zelfs morbied, maar nooit choquerend, ongepast of platvloers. Linthout danst hier op een dunne lijn, maar doet dat perfect. Het zorgt er voor dat het verhaal aangenaam blijft om te lezen, zonder dat het aan sterkte inboet.

De platen van deze strip zijn niet geïnkt. Misschien niet zo’n goed idee omdat daardoor de tekeningen juist aandacht vragen en ze daardoor het verhaal wat naar de achtergrond verdringen. In een interview met ZoZoLaLa verklaart Willy Linthout dat hij een slecht gevoel kreeg bij de platen die geïnkt waren: “Het was niet meer van mij.” Nog maar eens een bewijs van hoe persoonlijk deze strip voor hem is. Uiteindelijk is het toch een goede keuze geweest om de schetsen uit te geven. Je went er immers snel aan en deze onafgewerkte stijl past wonderwel bij dit verhaal over een leven dat niet af is.

Linthout is geen groot tekenaar, dat valt hier nog des te meer op. Maar daartegenover staat dat hij een rasverteller is die de striptaal perfect beheerst. Hij weet je mee te sleuren doorheen een moeilijk verhaal dat over niets anders gaat dan de emoties van een oude man. En hij weet dat ook perfect te illustreren. Het boek zit vol met geniale vondsten zoals de krijttekening van Wannes die gaat leven, Germonprez die meegesleurd wordt door het regenwater in de riool waar hij een hoop afval wordt of de kloof in de woonkamer tussen hem en zijn vrouw en die hij laat volstorten met beton.

Ik ben er van overtuigd dat vele mensen die met zelfmoord werden geconfronteerd, veel aan dit boek zullen hebben. Al was het maar omdat ze de gevoelens in het boek zullen herkennen. Maar aangezien het ook een verdomd goede strip is, moet ook elke stripliefhebber dit lezen. En omdat het een verdomd goed boek is, moet iedereen het maar lezen!

http://lambiek.net/artists/l/linthout/linthout_urbanus_olifant.jpg



Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.