Recensie

Pin-Up INT 2 Cyclus 2


Mooi zijn is niet genoeg.

Door het succes van de integrales is deze mode vanuit Frankrijk ook overgewaaid naar ons Nederlandstalig gebied. En daar kunnen we niet kwaad om zijn. Deze bundelingen staan mooi in de kast en bieden dikwijls nog wat extra. In het geval van Pin-up is het zelfs meer dan logisch want de serie is telkens opgebouwd uit drie albums die één geheel vormen en die verhalen komen beter tot hun recht in een afgerond boek.

De auteurs hebben van dit tweede deel een koude-oorlog spionageverhaal gemaakt. Net als in de andere delen verweeft schrijver Yann weer echt gebeurde verhalen en bestaande personages met zijn fictioneel drama rond de rondborstige pin-up Dottie. Haar echtgenoot, Gary Powers, heeft dus echt bestaan en deze piloot van spionagevliegtuigen viel ook daadwerkelijk in handen van de Russen, waarna hij in Amerika verweten werd dat hij geen zelfmoord pleegde. Dat is leuk, maar Yann overdrijft soms wel en ik vermoed dat hij bepaalde scènes in het boek stopt om toch maar een verwijzing te kunnen maken. De douchescène van Psycho zal iedereen wel herkennen (al is het maar dankzij de remake van een paar jaren terug). Toch is het waarschijnlijk niet altijd voor iedereen zo duidelijk. Zo is het maar de vraag of alle lezers doorhebben dat de droom van Dottie waarin ze belaagd wordt door de voor filmfreaks bekende Howard Hughes een verwijzing is naar Dr. Stranglove.

Yann is wel ervaren genoeg om een vlot verhaal te schrijven, maar toch was ik na het lezen van deze tweede integrale een beetje teleurgesteld. Door het gebruik van zovele clichés boet de kracht van het realistisch verhaal aan spanning in, en het is niet “over the top”-genoeg om er echt plezier in te scheppen. Soms neemt hij ook te veel hooi op zijn vork door zoveel verschillende verhaallijnen door elkaar te gebruiken. Daardoor valt de spanning soms weg en komt de verwarring om de hoek kijken.

Tekenaar Berthet maakte in 1985 grote indruk men zijn verhaal voor Robbedoes: De P.I. van Hollywood. Nadien perfectioneerde hij zijn neo-noir stijl en ook dankzij zijn gave om de meest sensuele vrouwen op papier te zetten, is hij natuurlijk de perfecte tekenaar voor dit verhaal van de jaren 50. Toch ook hier vervalt de auteur soms in clichés. Al zijn vrouwen hebben de perfecte maten (naar de norm van de jaren 50 toch), maar misschien is dat wel te begrijpen voor een album getiteld Pin-up.

Vreemd genoeg lijkt het papier van deze uitgave ook van mindere kwaliteit dan van de afzonderlijke delen. Daardoor komen ook de kleuren, toch van groot belang in het werk van Berthet, minder goed tot uitdrukking. Van een integrale verwacht je toch juist het tegendeel. Ook zijn er enkele pagina's aan toegevoegd, zogezegd bladzijden van een Russische krant. Het gebruikte lettertype is zogezegd Russisch (omgekeerde R enz.), maar dat maakt het moeilijk om te lezen. Het gaat over de echte feiten (neergehaald spionagevliegtuig, Howard Hughes, ...), maar echt interessant is het allemaal niet. Enkel een mooie Sovjet-poster is de moeite, maar gek genoeg zijn de covers van de afzonderlijke delen ook niet terug te vinden in deze integrale, wat toch een verplichting is eigenlijk.

De drie delen zullen ongetwijfeld mooi staan in elke stripkast en bewondering opleveren van bezoekers, maar of je ze zelf er veel terug zult uithalen om te herlezen, betwijfel ik. En eigenlijk zou elke integrale toch aan die voorwaarde moeten voldoen.

http://www.tshirt-maout.com/blog/public/pin%20up%20girl/pin%20up%20berthet%20yann/ex_libris_pin_up.jpg



Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.