stripINFO.be Forum - UGC

Zopas de film Persepolis gezien, en ik vond het een vreemde ervaring...
Satrapi's strips heb ik steeds weer terug gelegd omdat ik haar tekenstijl iets te netjes vond, een beetje te onpersoonlijk zelfs misschien... Ik weet het nog steeds niet precies... Maar iets in de tekeningen weerhield me ze mee te nemen.

Nu werd de film vertoond in een lokaal filmhuis, en het leek me toch interessant genoeg om even mee te pikken.

En eigenlijk vond ik zowat alles slecht aan de film, vooral de muziek. Maar ook de animatie zelf, die me regelmatig gewoon overgetrokken leek van vooraf opgenomen lopende of rennende mensen bijvoorbeeld.
De film kwam op mij over als een soortement overtrokken kunstproject, en daar ben ik nogal overgevoelig voor, ik haat die artyfarty kunstenaarssfeer!

Over de muziek wil ik nog even uitweiden: Ook hier het onbehaaglijke gevoel dat Olivier Bernet de film als een kunstzinnig project heeft benaderd ipv van een persoonlijke en introverte autobiografie.
Alle muziek werd omgevormd naar 'een art-benadering van'...
Als Satrapi met veel moeite een tape van Iron Maiden bemachtigt, dan wil ik ook Iron Maiden horen, en niet een of andere 'benadering' van iemand die overduidelijk de essentie van metal nooit heeft gevoeld. Ik zou zelfs zo ver willen gaan dat als men de band had benaderd om hun muziek te gebruiken in deze film, dat dat geen probleem zou zijn geweest! Voor mij gaat daarmee een groot stuk authenticiteit verloren.

Verder moest ik denken aan de soundtracks van de oude Asterix animaties, die ook altijd heel gekunsteld en met irritant slechte geluidseffecten uitpakten, alsof ze altijd als geluid op zich grappig moesten zijn... Dit gevoel kreeg ik hier ook weer, en ik vroeg me af of dit soms een typisch Frans fenomeen is...? Hopelijk niet.
Het kwam op mij over dat de muziek vaak de harde realiteit wat moest verzachten, maar dan vooral voor de kijkers. Dat het overleven ineens als een kunst mocht worden gezien. Heel vervelend. Een soundtrack kan een film extra diepte en intensiteit meegeven, en dat is in deze film in mijn beleving compleet mislukt.

Toch vond ik het een geweldige film! Als cijfer geef ik het een dikke 9!
En dat kwam doordat ik me ondanks alle ergernis toch kon gaan inleven en meeleven met de karakters die werkelijk fenomenaal zijn neergezet.
Echte mensen met echte gevoelens.
Hier was gelukkig niets verkunsteld aan de emoties, die op mij puur en oprecht overkwamen. Zowel de mooie opofferingsgezindheid als het banale egoïsme waren eerlijk.
Hier heeft Satrapi de 'kunstenaars' om haar heen godzijdank van af weten te houden!

Nu moet ik toch maar eens de strips gaan lezen, en die hele soundtrack gewoon vergeten!

film staat al lang op mijn to see lijstje (al zou ik hem het liefst in het frans zien, en die versie ben ik nog niet tegengekomen op een moment dat ik ernaar zocht), de strip staat in elk geval wel in mijn top-40

De versie die ik zag was idd de Engelse. En ik zou m ook graag in het Frans willen kunnen zien, maar die taal ben ik niet machtig genoeg om het goed te kunnen volgen! Maar ik ben dan vooral nieuwsgierig naar de stemmen. In het Engels vond ik de stemmen verder wel goed gecast.

Ga 'm zien, zou ik toch aanraden, ook in het Engels zeker de moeite waard!

Ik heb de film in der tijd op 't vliegtuig gezien. Ik heb Frans met Engelse ondertitels gekozen (jawel, ge kon ook de Engels gedubde versie kiezen!)

Ik heb de strip nie gelezen, maar de film is goedgekeurd!

ah ik heb de film in het Frans gezien met Nederlandse ondertitels. :)

Ik heb eerst de strip gelezen en dan pas de film gezien.

Ik moet ook eerlijk toegeven dat de grafische stijl van de strip me op het eerste zicht ook niet zo zou aanspreken.
Maar het onderwerp (Iran voor, tijdens en na de Islamitische revolutie), de manier waarop het wordt gebracht en aangeklaagd (door kinderogen, tienerogen,...) maakt dat het erg beklijvend en herkenbaar is.
Het is een uniek stuk en daarom alleen al verdient het een plaats in mijn top -euhm- zoveel.

De verdienste van de film is dat het dezelfde sfeer weet op te roepen en zich niet te veel dichterlijke vrijheden permitteert.