Recensie

De blanke sultane 1 De blanke sultane


Wat verbindt het leven van Lady Sheringham, geïnterviewd in haar landhuis voor een tijdschriftartikel, met het lot van Emma Piggott, die zojuist in totale eenzaamheid is gestorven in een rijtjeshuis in de Londense wijk Whitechapel? De een heeft alles van het leven gekregen, hetgeen blijkt uit haar kleurrijke relaas over haar avontuurlijke verblijf in het Verre Oosten, in de restanten van het Britse koloniale rijk. Het leven heeft de ander, onderwijzeres op een school in een volkswijk, alles onthouden en haar in een grijs, monotoon bestaan gestort. Maar dan is er die kleine advertentie, in 1948 verschenen in The Times. Een van de twee vrouwen schijnt erop gereageerd te hebben. De andere niet.

Ik kocht dit album in 1996, het jaar waarin deze strip werd uitgebracht, van de bonnen die ik gespaard had bij de stripwinkel. Ik had er een goede striprecensie over gelezen in Stripschrift.

Het verhaal is van Pierre Christin. Het was niet mijn eerste kennismaking met deze schrijver. Ik had al eerder ‚Gerommel in de Rouergue’ gelezen. De tekeningen van dit album waren van Tardi. Christin is ook bekend van zijn samenwerking met Bilal. In de jaren 60 schrijft Christin zijn eerste stripverhaal: ‚Le Rhum du Punch’. Mézières neemt het tekenwerk voor zijn rekening. Mézières stuurt de strip op naar zijn vriend Jean Giraud die op dat moment ‚Blueberry’ voor het tijdschrift Pilote tekent. Redacteur René Goscinny, ook schrijver van Lucky Luke en Asterix, plaatst het in het tijdschrift. Christin krijgt een aanstelling bij de universiteit van Bordeaux, maar hij blijft met Méxières werken aan nieuwe projecten, waaronder kinderboeken. Aanvankelijk willen ze een western strip maken, maar daar zijn er al te veel van. Goscinny stelt voor om een sciencefictionstrip te maken en ‚Ravian' wordt geboren. Christin werkte ook samen met andere tekenaars als o.a. Jean Giraud, Jijé, Tardi, Bilal en voor dit album met Annie Goetzinger. Naast stripverhalen en Graphic novels werkte hij ook aan filmscenario’s en Siencefiction-romans. Hij wint in de periode van 1976 tot 1996 maar liefst vijf prijzen.
Deze beeldroman is meer een biografische roman dan een spannende thriller. Het verhaal is gebaseerd op het leven van ene Jenny D., die dit verhaal (bijna) heeft doorgemaakt. Het vertelt de verhalen van twee op het eerste gezicht heel verschillende vrouwen. Het verhaal kabbelt voort en leest lekker weg.

Zoals ik al eerder schreef is het tekenwerk van Annie Goetzinger. Dit album is mijn eerste kennismaking met haar werk. In 1976 publiceert ze haar eerste album; ‚Légende et réalité de Casque d’Or' waarmee ze twee prijzen op het stripfestival van Angoulême in de wacht sleept. Ze is een van de weinige vrouwelijke striptekenaars, samen met Claire Bretécher en Chantal Montellier, uit die tijd. Ze is goed in het weergeven van de sfeer van de tijd waarin het verhaal zich afspeelt. Ze heeft ook een groot historisch bewustzijn. In dit album waan je je in de jaren 50. Het is helemaal in potlood getekend en ingekleurd. De zachte tinten zijn prachtig en doen nostalgisch aan. Het is heel mooi realistisch getekend.

Ik kan niet anders concluderen dat dit een prachtig album is. Echt een aanwinst op je stripverzameling.

De blanke sultane op Ratatouille TV



Dit is een recensie van een gebruiker.