Recensie

De boeken van de zieners 9 Weerzien


Tijdens de hachelijke oversteek van de pelgrims per pont, over een woest kolkende rivier, in een winters landschap, wordt Fitz het slachtoffer van het verraad van smokkellaarshoofdman Nik. Fitz komt samen met Nachtogen, zijn wolf, in het ijskoude water terecht. Ternauwernood kunnen beiden de veilige oever bereiken. Alhoewel veilig, nauwelijks bekomen van zijn onvrijwillige duik in het water wordt Fitz opgepikt door manschappen in dienst van Royal. Zijn wolf is als het ware van de aardbodem verdwenen. Tevens werden de pelgrims, en een gedeelte van de smokkellaarsbende, eveneens opgepikt door de soldaten.

http://i.imgur.com/3niT6Z3.jpg


Spreeuw, de minstreel, bevind zich onder de gevangenen en weigert om de huidige koning te erkennen, omdat ze net als Fitz nog steeds hoopt op een terugkeer van de wettige koning Veritas. Als dank voor dit antwoord worden haar vingers gebroken en wordt ze gescheiden van Fitz. Haar gevangenschap is van korte duur, een brand veroorzaakt door Nik zorgt er voor dat niet alleen Spreeuw ontsnapt, maar ook de pelgrims. Fitz echter blijft achter, en wordt onder strenge bewaking overgebracht naar de stad Maansoog. Een kortstondig verblijf blijkt al snel. Op een gewiekste wijze wordt hij door Spreeuw en vrouwe Ketel bevrijd uit zijn cel. Tijdens zijn vlucht wordt hij getroffen door een pijl, die hem dodelijk verwond. Door zijn wilskracht en de aanwezigheid van zijn wolf, met wie hij communiceert via zijn geest, weet hij te overleven. Als ze een huis ontwaren op een besneeuwde bergtop, stort Fitz in elkaar. Eens hij weer de ogen opent, is hij in het gezelschap van een oude bekende. Namelijk de nar van koning Veritas. Die samen, tijden terug, met de toen nog zwangere koningin Kettricken, het paleis van Regaal verliet, waarna ze zich terugtrokken in het Bergrijk. Als Kettricken verneemt, dat Fitz nog steeds gelooft dat haar echtgenoot Veritas in leven is, organiseert ze een nieuwe zoektocht. Het wordt een vreemde en fascinerende expeditie, maar of ze tijdens deze barre tocht koning Veritas zullen vinden blijft een open vraag.

http://i.imgur.com/DZcQbBr.jpg

De stripversie van: ‘De boeken van de Zieners’ blijft trouw aan die van de boeken. Wat te danken is aan scenarist Jean-Luc Clerjeaud. Door dit hardnekkig vast te houden aan de oorspronkelijke versie, vinden we dit echter een iets minder verhaal uit deze reeks. Lees wel, iets minder, maar niet barslecht. Met als reden: In het eerste deel van het verhaal worden we overstelpt met spanning, avontuur en verrassende plotwendingen. Maar eens Fits aanbeland in het Bergrijk, zakt het verhaal in een dipje. Ook het toeval speelt meer dan eens, iets of wat teveel een rol. Net als het vermogen van Fitz, om beelden uit de geest van Veritas op te pikken, wordt ettelijke keren herhaald. Meermaals stelde ik mij tijdens het lezen de vraag: Waar leidt dit verhaal ons naartoe? Personen en gebeurtenissen volgen elkaar in snel tempo op, maar de rode draad, in dit geval de zoektocht naar koning Veritas, komt om één of andere reden niet echt uit de verf. Net als de rol van vrouwe Ketel, waarvan we nog steeds niet weten waarom ze in dit gezelschap vertoeft. Gelukkig redden de tekeningen van Christophe Picaud een groot deel van de meubelen. Via zijn tekeningen maken we kennis met een mooi uitgetekende middeleeuwse fantasy. Zijn tekeningen en figuren zijn tot in de puntjes verzorgd, iets wat het geheel beslist ten goede komt. François Cerminaro, gebruikt een mooi uitgebalanceerd kleurenpalet, waarbij hij experimenteert met licht en schaduw, iets wat beslist een meerwaarde geeft aan het album. WG.

http://i.imgur.com/bHJQKwF.jpg



Dit is een recensie van een gebruiker.