Recensie

De wouden van Opaal 1 De armband van Cohars


De wouden van Opaal – Deel 1

De eerste delen van De Wouden van Opaal verschenen bijna tien jaar geleden, toen nog binnen de Millennium-collectie van Blitz, maar de vaart kwam pas terug in de reeks toen Uitgeverij L de rechten verworf en ze sinds vorig jaar weer op de markt brengt.

Net als De Trollen van Troy is het verhaal van deze serie van de hand van Christophe Arleston. Omdat het laatste boekje van de populaire trollenreeks me eigenlijk was misvallen -zoals het eten van een stukje Patracelsiër- begon ik met de nodige terughoudendheid aan dit eerste deel (onlangs verscheen deel 3, maar later meer daarover).

Een goede fantasystrip volgens Arleston bevat de volgende ingrediënten: beperkte magie voor de figuranten, uitgebreide magie voor de meester-slechterik, in het begin geen magie voor de held van het verhaal. Gaandeweg gaat hij er zeker meer van leren, maar eerst moet hij een hele hoop avonturen beleven, minstens een paar keer bijna doodgaan, gevechten aangaan met schijnbaar onmetelijke legers, mythische wezens ontmoeten en vooral veel vrouwelijk schoon in zijn gezelschap krijgen, waar hij in eerste instantie niet veel aan heeft (op het liefdespad dan toch). Wat vooral niet mag ontbreken, is dat de held ook nog een beetje dom mag zijn.
En, voldoet deze Wouden van Opaal aan dit recept? Zeker en vast, en op een knappe manier. Moest Lanfeust niet bestaan, dan had Arleston hier een unieke hit. Nu dat niet het geval is, ben ik iets kritischer ingesteld, maar toch kan ik melden dat het niveau van dit verhaal hoog is. De setting is redelijk uniek: het verhaal speelt zich in dit eerste deel vooral af in een onmetelijk groot woud, waarin heel wat verschillende rassen leven. De introductie van alle elementen valt goed op zijn plaats en ik was dan ook blij verrast dat ik me bij het lezen van dit deel weer eens kon laten meevoeren voor een rit vol fantasie.

De grafische pracht geeft zeker meerwaarde in deze saga. In een klare lijn volgens de laatste mode, zoals je die ook al zag in bijvoorbeeld Golden City, tekent Philippe Pellet een voortreffelijk universum bij elkaar met veel oog voor detail. Pellet is hier zeker geen novice: hij nam eerder al De Krijgsheren op zich en daar was ook niet veel mis mee.

De Wouden van Opaal voelt weer een beetje aan als de eerste Lanfeust. Maar net omdat hij aanvoelt als, zal hij voor velen ook dat zijn: een nummer 2, maar ook zeer goed.
Ik moet wel de kanttekening maken dat deze reeks al wat ouder is, wat toch meespeelt in de eindevaluatie.



Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.